“Bez radnje nema priče, a bez priče nema romana“. Na početku, autor Goran Marković daje uputstvo za čitanje i to je rijetka pojava naratorovog glasa u ovoj neobično konstruisanoj priči. Naime, tokom čitavog romana samo dokumenta kazuju, poređana i montirana tako da se narator pretvara u reditelja i montažera. Rijetka pojavljivanja eksplicitnog naratorskog glasa su u paratatekstualnim segmentima: uvodna napomena, izvori. Dokumenta su stvarna i fikcionalna, raznovrsna u svakom slučaju: isečci iz novina, pisma, molbe, zapisnici, izvodi iz matičnih knjiga, dnevnik. A priča koju dobijamo je ipak vrlo zanimljiva, živa, kompleksna.
Junaci romana su autoru poznati, što je posebna umješnost da se fikcionalizuje život stvarnih, uglednih stanovnika Beograda. Naime, jedan od glavnih je psihoanalitičar i pozorišni reditelj Hugo Klajn. Ljubav i brak sa pijanistkinjom Stanom Đurić Ribnikar, suprugom Vladislava Ribnikara, vlasnika Politike, ključni je zaplet romana. Ipak, konflikt nije vezan za likove nego za vremena i društvene pojave koji su funkcionalni dekor ove priče. Period između dva rata, Drugi svjetski rat i period socijalizma epohe su u kojima pratimo životne sudbine junaka. Fašizam, komunizam, bombardovanja, pogrom, sumorni su savremenici razvoja psihoanalize, fizikalne medicine, istorije muzike i stvaranja sistema pozorišne režije. Kod romanopisca Gorana Markovića društveni sistem važan je protagonist radnje.
Dnevnik Huga Klajna, gdje bi se mogao vidjeti skriveni narator i autopoetički diskurs, otkriva: „Priču je čovek izmislio da bi osvojio prostor u kome realnost nema šta da traži. Ona mu je dozvolila da svakodnevicu pretvori u spasonosnu supstancu koja će mu omogućiti da sa svojim životom učini nemoguće – da pobegne u slobodu koje inače nigde nema i nikada je neće biti.“